Je ziet zo waarom deze streek het Lake District heet.
Het zou ook de perfecte plaats kunnen zijn voor pastorale poëzie.
Uit het Latijn weten we dat 'pastor' herder betekent.
Wie herder zegt, denkt aan schapen. Die zijn er.
Bovendien lijkt de sfeer eerder idyllisch: je kan je levendig inbeelden
dat zich hier zo meteen een lieflijk tafereel af zal spelen!
De bucolische (of pastorale, of herders-) poëzie is in oorsprong een literair genre uit de Oudheid (herdersdichten, van het Grieks boukolos = herder). Het vormt net als het herdersspel en de herdersroman een van de vormen van bucolische literatuur.
Het is de verzamelnaam voor alle poëzie (maar soms ook wel proza- en toneelliteratuur) die geïnspireerd is op het landleven, dat dan geïdealiseerd wordt gezien door de bril van de van het ware landleven vervreemde stedeling uit de hellenistische grootsteden. Ze beschrijft dan ook een wereld van gelukkige landlieden die een bestaan van natuurlijke vreugden en (vermeende!) zorgeloosheid leiden. Meestal komen er een stuurse herderin, een klagende herder, een verdwaald of verloren schaapje, een ruisend beekje, het schaduwrijke lommer en meeluisterende vogels in voor.
Het genre bestond zoals gezegd reeds in de oudheid: in het begin van de Hellenistische tijd kreeg de Griekse landstreek Arcadië in de bucolische literatuur de reputatie van een idyllisch geluksland, waar herders in de eenvoud van ideale landelijke omstandigheden een natuurlijk, niet door de beschaving bedorven leven zouden leiden.
Het belangrijkste kenmerk van een pastorale is zuiverheid: het verhaal speelt in een moreel zuivere omgeving, niet in een stad of aan een hof maar in een landelijk gebied. Ook de hoofdpersonen hebben een edel karakter: het zijn herders die macht en geld niet belangrijk vinden, en de voorkeur aan hun geliefde geven. Geile hartstocht daarentegen is verwerpelijk volgens de dichters.
Ook in de (klassieke) muziek wordt regelmatig een "bucolische" of "pastorale" sfeer opgeroepen, bijv. in de pastorale
Geen opmerkingen:
Een reactie posten